سلام بر زخم‌های کهنه‌ای که بوی غیرت می‌دهند.

   
سلام بر زخم‌های جاودانه، سلام بر جانبازان مقاومت! میلاد ماه بنی‌هاشم فرا رسیده، آن که روشنی‌بخش شب‌های تاریک کربلا شد. آن که سقای تشنه‌لبان بود و علمدار بیداران! عباس، مردی از جنس آب و آیینه، که دستانش را سپرد اما پرچمش را نه؛ که جانش را داد اما برادرش را تنها نگذاشت.

و چه شایسته است که روز میلادش، روز جانباز باشد؛ روز آنان که در میدان نبرد، مرگ را به سخره گرفتند و زندگی را به ایثار آراستند. سلام بر شما، از خرمشهر تا دمشق، از فکه تا قنیطره، از شوشتر تا سوریه، از سوسنگرد تا غزه!

سلام بر شما که هنوز جای کابل‌های اسارت بر تن‌های استوارتان مانده. سلام بر زخم‌های کهنه‌ای که بوی غیرت می‌دهند. سلام بر ترکش‌هایی که هنوز در استخوان‌هایتان، روایتگر حماسه‌اند.

ای قامت‌های خمیده اما استوار!
ای چشمان خسته اما بیدار!
ای دستان زخمی اما گره‌گشا!

درود بر شما که پرچم استقامتید؛ که تاریخ، نامتان را با خط سرخ نگاشته است؛ که هنوز هم وقتی از شرف و مردانگی سخن می‌گویند، نامتان را در صدر می‌نویسند.

و سلام ما بر مادرانی باد که از ام‌البنین درس گرفتند؛ آنان که فرزندانشان را در راه حسین فدا کردند و هنوز چشم‌انتظار شهیدان خویش‌اند.

چه زیباست! مادران جانبازان، آنان که قامتشان در فراق خم شد اما دل‌هایشان چون کوه ایستاد.

سلام بر شما که یاوران و وارثان این انقلابید؛ که عشق و صبر را در مکتب زینب آموختید؛ که چشمانتان همیشه رو به آسمان است و دستانتان همیشه در دعا.

سلام بر عباس، سلام بر عباس‌های زمان، سلام بر مادران عباس‌ها!