حسین آبشاهی توانمندسازی ایثارگران

چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ | ۰۱:۰۶:۰۸

۱۴۰۳/۱۰/۱۱ سه شنبه

(0)

دیدار با سه آزاده جانباز مسیحی در آستانه سال نو میلادی/ حسین آبشاهی: هویت سرزمینی و تاریخی ایران، با حضور و وجود و نقش آفرینی تک‌تک ایرانیان از هر نژاد و دین که هستند، معنا پیدا می‌کند

حسین آبشاهی، رئیس مرکز توانمندسازی نمایندگان و مدیران ایثارگر حوزه های شمال، جنوب و مرکز کشور به همراه امیر سرتیپ جانباز نظام اسلامی، تنی چند از مسئولان این مرکز و همچنین گروهی از فرماندهان و کادر فراجا، در آستانه تحویل سال نو میلادی، با سه آزاده و جانباز سرافراز دفاع مقدس از هم‌وطنان غیرتمند ارامنه دیدار کردند.

مقصد اولین دیدار، منزل سمیک وارطانیان، آزاده و جانباز هنرمند و نقاش بود. سمیک نزدیک به سه سال در اسارت رژیم بعث بوده و حالا پس از بازنشستگی، درحالی‌که با دو عصا به‌سختی راه می‌رود، در پایین‌شهر تهران در طبقه سوم یک مجتمع کوچک آپارتمانی بدون آسانسور زندگی می‌کند. زندگی‌اش با رنگ و قلمو عجین است. خاطرات تلخ‌وشیرین دوران اسارت را با هیجان تعریف می‌کند و بعد عکس‌هایی از شهدای ارامنه را نشانمان می‌هد که با دستان هنرمندش عاشقانه بر بوم نقاشی نقش بسته است.

مقصد بعدی، همان مجتمع کوچک است؛ اما یک‌طبقه بالاتر. منزل آزاده جانباز سارو یعقوبیان. خانه محقری که با لبخندهای همیشگی سارو جان گرفته و رنگ‌وبوی تحویل سال نو میلادی دارد. لبخند از چهره او محو نشدنی است؛ اما انگار بازگشتن به خاطرات دوران اسارت برایش سخت است. سارو از همسر و خانواده اش تشکر می‌کند و صبوری‌شان را می‌ستاید. سارو اکثر اوقات روز و شب هفته را برای مواظبت از پدر و مادر سالخورده‌اش در کنار آنهاست و به قول خودش: ساعات کوتاهی در هفته، مهمانِ‌ خانه خودم هستم!

از طبقه چهارم این مجتمع و پله‌های تیز و تندش که پایین می‌آییم. در همان کوچه شلوغ، به دنبال پلاک 18 می‌گردیم تا مهمان اهانس عزیزیان باشیم. وارد منزل می‌شویم. یک آپارتمان کوچک که به‌سختی هفت نفر مهمان را در خود جا می‌دهد. در هال کوچکش می‌نشینیم و منتظر می‌مانیم تا آزاده جانباز اهانس عزیزیان بیاید و ببینیمش. مدتی می‌گذرد و همسرش، درب تنها اتاق این خانه را باز می‌کند. یک نفر در حالی نزار روی تخت دراز کشیده که نه قدرت تکلم دارد و نه توان حرکت. او آهانس است. جانبازی که پس از سال‌ها که از اسارتش می‌گذرد، اثرات روحی و شیمیایی اسارت و جنگ، قدرت حرکت و تکلم را از او گرفته. همسر و فرزندانش پروانه‌وار به‌دور شمع وجود او می‌چرخند؛ شمعی که لحظه‌به‌لحظه در حال آب‌شدن است. از همسر اهانس کم و کیف کمک‌ها و توجه بنیاد و دیگر ارگان‌ها را جویا می‌شویم. معلوم است که از سوی دستگاه‌های ذی‌ربط توجهی به وضعیت اهانس نشده، اما همسر او لب به گلایه نمی‌گشاید و با چشمانی اشک‌بار در یک جمله کوتاه به هزینه‌های درمانی و نگهداری اهانس اشاره‌ای گذرا می‌کند.

سال نو میلادی آغاز می‌شود. مسیحیان و ارامنه ایران در کنار کاج‌های کریسمس، وارد سال جدید می‌شوند. هم‌وطنان مهربانی که در دفاع از ایران عزیز سهم بزرگی دارند. حسین آبشاهی در این دیدارها، به هر سه جانباز آزاده از سوی قرارگاه بیانیه گام دوم انقلاب، نشان «همگامی» اعطا می‌کند و با اهدای لوح و هدایایی سال نو میلادی را به آنان و خانواده‌هایشان تبریک می‌گوید. آبشاهی در پایان دیدارها تأکید می‌کند: چه خوب است قدر هم‌وطنانمان را از هر قوم و مذهب و آیین هستند بدانیم و یادمان نرود که هویت سرزمینی و تاریخی ایران، با حضور و وجود و نقش آفرینی تک‌تک ایرانیان از هر نژاد و دین که هستند، معنا پیدا می‌کند.